SEMYON YAKOVLEVİÇ NADSONDAN ŞEİRLƏR (1862-1887)

TƏZƏ MƏZAR BAŞINDA 

Yenə təkəm – 

yenə də həminki zülmət gecə,

cansıxıcı qaranlıq kəsdirib dörd yanımı.  

Təzə məzarın üstdə dayanmışam eləcə,

fikirlər, düşüncələr üzür, üzür canımı:   

Gözləməyin nə xeyri, 

yaşamağın nə adı –

axı nəyin eşqinə çarpışım indən belə?

Bu dünyada sevməyə daha kimsə qalmadı,

dua etməkdən ötrü bir kəs qalmadı mənə! 

* * *

Gəl apar məni burdan… 

gözləyirəm, gəl daha –

uşaq kimi arxana düşüb gedəsiyəm mən!

Canımda hey qalmayıb yolu tək axtarmağa,

həm də cana doymuşam bu ömrün heçliyindən.   

Yox-yox, 

səndən umduğum sənin düz sözün deyil –

sözündəki od-atəş, alov qasırğasıdır.   

Bu çağırış  

xəstəhal, qaba, ötkəm bir təbin 

daim coşub qabaran dəlisov dalğasıdır!   

* * *

Məni düşməndən betər 

üşəndirən, qorxudan 

dəhşətli gecələrdən birisidir bu gecə –

Pəncərəni bağlayıb, kilidləyib arxadan

otağın bir küncünə çəkilmişəm gizlicə.   

Əsl fəlakət kimi qorxuram ki, indicə 

bağın qaranlığından xoş bir sərinlik axsın; 

Yayılsın tanış qoxu qısıldığım bu küncə, 

o anlaşılmaz həsrət yenə qəlbimi sıxsın.

* * *

İnan, inan sevginin inanılmaz gücünə! 

Onun hər şeyə qadir zəfər xaçına inan.

Bu çirkaba bulaşmış, qana batmış dünyanı

Günahdan qurtaracaq şəfəq tacına inan. 

İnan, inan sevginin inanılmaz gücünə! 

* * *

Nəsə bir ayrı cürdür bugünkü yorğunluğum. 

Şən günün parıltısı qamaşdırdı gözümü, 

Kütlənin hay-küyndən bezdi, sıxıldı ruhum.

    Və bir xilaskar kimi

              Gözlədim lal gecəmi.

Öz həlim, öz yuxulu sükutuna bələnib 

süzüldü, axdı gecə göylərdən pəncərəmə.

Və budur, hər tərəfdə hamı çoxdan uyuyub, 

hamı şirin yuxuda, yatmayan bircə mənəm

köhnə həsrət yurd salan bu xəstə ürəyimlə…

* * *

Bunlar şərqidən çox eyhamdır bəlkə, 

halım yox, heyim yox nəğmə qoşmağa;

Vaxtım nə gəzir ki, göyqurşağıtək

əlvan sətirləri düzüm yan-yana.

Can verən ananın gör nə kökdədir   

cındaya bələnmiş bədbəxt tifili...

Keşkə bir yol tapıb dərdlə yüklənən

dolu ürəyimi boşalda bilim!

* * *

Deməyin ki, öldü o... 

Yox, ölməyib o, sağdır! 

Qurbangah dağılsa da – od hələ körüklənir!

Gül dərilən nə vaxtdır – kol cücərir hələ də!  

Simləri qırılsa da – arfa yenə hönkürür!

Çevirəni Mahir N. Qarayev