Şəlalə Camaldan üç şeir

Daha yorulmuşam dava - dalaşdan,

Mənim müharibəm sənli də deyil...

Elə hey özümlə çıxdım savaşa,

Getdi cavanlığım, dönən də deyil...

Baxıram aynaya, gözüm qırışıb,

Qara saçlarım da dən görüb artıq...

Mən bu zamanadək kimlə yarışıb?

Demişəm ağ deyil, qaradı qatıq?..

İndi gəncliyimdən xəbər, ətər yox,

Vaxtsız qocalıq da inan ki, zaydır.

Ömründə xoş vədə görməyən kəsin,

Nə fərqi gəncliyi, ya qocalığı?!

Mənim arzularım qaldı o çağda,

İndi arzulasam mənə gülərlər.

Onda deyərdilər "uşaqdı qanmır",

İndi "ağlı gedib" deyərlər mənə...

***

Dünən körpə qızcığaz,

Bu gün anayam özüm.

Qardaşıma bacıyam,

Atam da mənə baxıb

Mənə "ay anam" deyir...

Atamın da anası

Elə mənim özüməm.

Onun gözündə körpə,

Həm də ağbirçəyəm mən.

Mənlə bölüşür dərdin

Mənlə bölüşür sərin.

Allah dərd, sər verməsin.

Körpəlikdən buyana,

Elə böyümüşəm ki...

Vallah nə yalan deyim

Uşaqlıq görməmişəm.

Anam çəkib nazımı

Anam böyüdüb məni.

İndi mən də anamın

Yollarını gedirəm.

Onun saçında ağ dən

Saçına qurban olum.

Mənim saçım qaradır.

Mən bu yaşda yoruldum.

***

O vaxtlar saçlarım vardı,

küləklər sığal çəkərdi,

yağış yuyardı onları,

Günəş qurudardı həmən...

O vaxtlar saçlarım vardı,

küləklərdə rəqs edərdi,

o yan, bu yan oynayardı,

hərdən bir də dolaşardı.

Rəngi də çox gözəl idi.

bir az kömür, bir az qonur,

bir az şabalıdı idi...

Saçım qısa deyildi

uzun idi...

canlı idi...

Bir gün hörərdim onları

bir gün açıq buraxardım...

işım - işım işıldayar

parıl - parıl parlayardı...

Qadın saçını kəsməsin,

kəsibsə bil, dərdi böyük,

indi dərdim çiynimə yük

Yoxdu daha o saçlarım,

nə bəzək var, nə də hörük...