Mahir Mehdidən üç yeni şeir

...Gecənin içində

son şəhər,

şəhərdə sonsuz mən...

Məndə dolu bir sükut,

sükutda

partlamağa hazır

qışqırıq -

qırıq - qırıq...

Qışqırıqda axsayan yol, 

yolda

yüyürə - yüyürə

arxamca səpələnən

məğlub baxışlar,

lampasız işıq dirəkləri... 

... öz suyunu çimizdirən

yağışlar...

 ***

 ... Açılıb taybatay,

göründü hərf - hərf,

dibdəki anlamı

üzü bu adın.

Özümü soyunub

sonuncu dəbdə,

ölçümü eninə

uzun yaşadım.

Qaçıb, heçdə çıxdım

birinci yerə,

oldum hər tərəfdən

sıranın ilki.

Atəşə tutuldu

şeir postları,

verdim misra - misra

çoxqatlı itgi.

Dəyişib sözbəsöz

mənim olanlar

girdi ayrı notda

saysız yozuma.

İxtisar eləyib

son bölümünü,

mahnı bəstələdim

alın yazıma.

Rəqəmsiz - fılansız

düşdüm tarixə,

yazıldı gəlişim

min addan qabaq.

Hər şeyi ölçürsən

İsa yaşıyla,

biz ki doğulmuşuq

miladdan qabaq...

Uçan qadın

... Sözləri min versiyada

pozub,

təkrar - təkrar yazır.

Qıraqda bişir sevinci,

göz yaşı da gəlir hazır.

Ət doğradığı bıçaqla

yağışı kəsir eninə.

Küləkdən

qoparıb bir az,

saxlayır isti gününə.

Hündürə qalxıb, çıxarır

yüksəkliyinin dadını.

Öz milyonillik canında

bir qız uçur

bu qadını.

Silkələnib göy üzünü,

yerə yağır buludları.

Qanadını

geri çırpıb,

qayıdır özünə sarı.

Uçur qarışıq notlarda

ona qoşulub hər qatı.

Çalınıb

özündən əvvəl,

improvizədi həyatı.

Yox olmur, dəyişir halı,

soyunub girir ölümə.

İllərdi uçur,

hələ də

çıxa bilmir öz çölünə...