Özbək şair Abid Qoldoşun şeirləri
Abid QOLDOŞ - 1985-ci ildə Özbəkistan Respublikasının Buxara vilayətində anadan olub. ABŞ-da “Beynimi Oğurlayan Qız”, “Mahiyyətə Gəz” və “Unudulmuş Mahnı” kitabları nəşr olunub. Əsərləri türk, uzər, qırğız, ingilis və rus dillərinə tərcümə olunub. Özbəkistan Jurnalistlər Birliyinin üzvü,
“Ezgulik” qəzetinin baş redaktoru.
TALE
Suyun qırçınların sığalladı anam,
Duaya açılan əlləri titrədi.
Tutun qırışların sığalladı anam,
Qabarlı barmaqları titrədi.
Güzgüyə baxıb
Alnını sığalladı anam
Titrəmədi anamın əlləri.
ÇILPAQ MİNARƏ
Böyük oğlum Ağabirin xatirəsinə
Oğlum köynəyini çıxarıb qoydu minarəyə,
- Dedi: - Ata, qəmgindir,
- Üşüyür minarə,
Axı onun “geyimi” yoxdur!
- Ata, minarəmizin paltarlarını kimlər çıxarıb?
Kimlər ona daş atıb?
Onlar canlımı, yoxsa minarə?
- Ata, kim özü tikmiş bu minarəni?
Ürəyimi verdim bu an oğluma.
- Ata,
Biz minarələr qurmasaq da
Minarələri qorumalıyıqmı?
- Ata,
Mən ata olanda
Oğlumun adını “Minarə” qoysam olarmı?
- Ata,
Niyə ağlayırsan?
Suallarım hələ bitmədi, ata!
BUĞDA ZƏMİSİ
Göz yaşlarını içib boy atar,
Alov yaxdı gah da üstünə.
Bəzən acı-acı ağlayar,
Böyüklər gələndə önünə.
Dərman səpdilər, “ adam” oldu,
Qəddi düz, sünbüllər əyik.
Vuruşdular, sonra döyüldü,
Dəyirmana düşdü o əzik.
Sonra ovuclayıb alova soxdu,
Anacanım - böyük möcüzə.
Ah, təndirdən qızarıb çıxdı.
O parlaq otlar ki çıxmışdı üzə
***
Allahım, yol göstər, yolum yox mənim,
Sağım səhv düşübdü, solum yox mənim
Od kimi yansam da tamam, bihudə,
Bəxtimi qucmağa qolum yox mənim.
Gözlərim səndədir, gözüm yox mənim,
Sözlərim sənindir, sözüm yox mənim.
Acısın unudub, sevmişəm çölü,
Özüm də səninəm, özüm yox mənim.
KÜÇƏ AĞACI
Göyün göz yaşında yuyundu ağac.
O çılpaq idi.
Meyvələrin verib küçə uşaqlarına
Ağacın düşən qolları ağriyardı.
O kökündən pöhrə bitincə
Hələ yaşamağa qərar verdi
Küçə uşaqlarını razı salan
Küçə ağacı.
ANA
Payız ağacının şəklini aldın,
Yarpağın töküldü, budağın sındı.
Meyvələrin dərildi, küləklər sovurdu arzularını.
Sən bitib gedirsən, hamısı əyan
Sevinir təbiət, şadlıq edir yer –
Nəhayət kökündən dörd fidan bitdi.
İndi sənə həvəs ilə baxar kötüklər.
İndi sən özünü anırsan desəm.
Pöhrələrin haqda qayğılanırsan...
QIŞ BAŞLAYANDA
Durnalar məni tərk etməkdə
Heyvalıq günəşi soraqladı
Peçlər təmbəki çəkən gün
Barsız tut narazı ağladı.
Pəncərəmə şaxta eşq cızdı,
Qarıldayıb uçdu qarğalar.
Hətta qardan qeybət etməyi
Öyrənib ağ ləpirlər qalar.
Alnımdan öpdü burulan külək
Bulud qəlbi boşalıb yumşaldı.
Nə vaxt görünəcək büzüşmüş hilal.
Ürəyimdə ağac gül açıb qaldı.
Ana, payız ağacına bənzədin
Varlığın töküldü, budaqlar sındı.
Meyvələrin dərildi:
Küləklər sovurdu arzularını.
Tükənib gedirsən, hamısı əyan
Təbiət sevinir, yer şadlıq edir.
Nəhayət, kökündən dörd pöhrə bitdi
Onlar da sənintək olmaq istəyir.
İndi sən özünü düşün söyləsəm,
Pöhrələrin haqda düşünəcəksən...
TALEY
Suyun qırçınların sığalladı anam,
Duaya açılan əlləri titrədi.
Tutun qırışların sığalladı anam,
Qabarlı barmaqları titrədi.
Güzgüyə baxıb
Alnını sığalladı anam
Titrəmədi anamın əlləri.
***
Hər kəsin taleyi, öz yolu olar,
Salama uzanan öz əli olar.
Başqa birisini yamsılayanın
Nə sayılan qəlbi, nə dili olar.
***
Hətta otlarda da Allah əksi var,
Baxsan diqqət ilə, ürəkdən əgər.
Torpağı başına götürən otlar
Allaha təzimçün yerə əyilər.
Özbək dilindən Şahmühəmməd Dağlaroğlu tərcüməsi
