İmarət Cəlilqızı - Hələ özüm yox ikən...

Hələ özüm yox ikən

bu məhəbbət var idi,

Onda ki hələ ruhum

göylərdə səyyar idi.

Mən ruhuma qovuşdum

var olduğum bətndə,

Kəşf eylədim özümü

Vətən içrə vətəndə.

Fərq eylədim işığı

qapalıykən gözlərim,

Avazından tanıdım

doğma, şirin sözləri.

Sən məni hey çağırdın,

anamın xoş səsiylə,

Səni ilk dəfə duydum

mən onun nəğməsiylə.

Səbirsizcə gözlədim

ilk görüş günümüzü,

Doğuldum Bu Dünyaya

şaxtalı bir dan üzü.

Dünya minbir rəng imiş,

necə də qəşəng imiş,

Günəş qızıl, Ay gümüş,

ulduzlar çələng imiş.

O, var olan hər şeyin

sirli qalası kimi,

Mən yuvadan ayrılmış

bir quş balası kimi.

Boylandım ürkək-ürkək,

meh oxşadı telimi,

Sərin dodaqlarıyla

şəbnəm öpdü əlimi.

Yağışlara vuruldum,

səpildi incə-incə,

Çiçəklərə sarıldım,

açıldı qönçə-qönçə.

Riqqət dolu bir ürək,

heyrət dolu göz oldum,

Gözüm-könlümdən keçən

hər nə vardı, söz oldu.

Düşdüyüm bu işıqlı,

geniş qucağı sevdim,

dağı, düzü, meşəni,

gülü, yarpağı sevdim,

çayı, gölü, dənizi,

qaynar bulağı sevdim,

mənimlə ülfət quran

dili, dodağı sevdim –

hamısına birlikdə

baqi məskən deyilən,

Ana Vətən deyilən

doğma torpağı sevdim!..