İmarət Cəlilqızıdan iki şeir

ŞƏRQİ

Sən işıq ol –

səpələnib süzüldükcə

bircə zərrən

könüllərin zülmətini

                  yara bilsin.

Sən nəğmə ol –

Incə-incə

      səsləndikcə

xoş avazın

çiçək-çiçək duyğuların

    buxovunu qıra bilsin.

Sən arzu ol –

pöhrələnib boy atdıqca

 xəyalların əlvan rəngli

              dünyasında

Ayın gümüş telləriylə,

göyün yağış əlləriylə

tayı-bənzəri olmayan

bir kainat qura bilsin,

hər nə qədər hökm eyləsə

         Zaman ona,

tab gətirib dura bilsin.

Sən işıq ol...

   Sən nəğmə ol...

        Sən arzu ol...

Sən işıq ol...

   Sən nəğmə ol...

          Sən arzu ol...

GÖYDƏN YERƏ KƏLMƏ YAĞIR

Kainat bir nəhəng varaq,

Yazıları qalaq-qalaq:

Göydən yerə kəlmə yağır,

Bulaqlardan kəlmə axır,

Yerdə-göydə hər nə varsa,

İçindən hey kəlmə çıxır.

Kəlmə var ki, buzdan çıxar,

Kəlmə var ki, közdən çıxar,

Dilin qovduğu kəlmələr

Geri dönüb gözdən çıxar.

Demək növbəsi gec düşər,

Elə susana güc düşər,

Fələk də hərdən öc düşər,

Çoxa dəyməz, azdan çıxar.

(Dad çəksən də, bu gərdişdən,

Yazı budur əzəl başdan—

Birinin qisməti qışdan,

Birininki yazdan çıxar.)

Ərşdə dolana-dolana,

Köçər qəlbə, hopar qana,

Söz var ki, can verər cana,

Can da var ki, sözdən çıxar.

...Kainat bir nəhəng varaq,

Yazıları qalaq-qalaq...