Rəssam Əli Qaffarlı (müsahibə)

– Salam, Əli bəy. Xoş gördük. Necə oldu ki, rəssamlığa həvəsiniz yarandı?

– Xoş gördük. Xoş gəlmisiniz. Mən rəssam ailəsində doğulmuşam. Gözümü açandan atam rəsm çəkib. Atamın işlərinə baxanda əlavələr etmək istəyim yaranmışdı sonralar. Əlavələr də edirdim. Acıqlanırdılar.

– Rəssamın əl işinə əlavə etmək istəyi cəsarət tələb edir. Qorxmurdunuz? 

– Düzü qardaşımın da həvəsi olub rəsmə. Mən uşaqlıqda əsasən musiqi ilə maraqlanırdım. Yaş ötdükcə anladım ki, yox, sən demə rəssamlıq mənə daha maraqlıdır.

– Siz Sumqayıtda yaşayırsınız. Orada emalatxana açmaq istəyiniz olubmu? Nə üçün məhz Bakı şəhərinin mərkəzində emalatxana açmısınız?

– Sumqayıt sakit yerdir. Amma Bakının əsas qədmiliyi məni cəlb etdi. 

– Sizə deyim ki, Sumqayıtda kitab sərgisi olanda izdiham var idi. Yəni, incəsənətlə maraqlanan çoxdur.

– Bilirsiniz, Bakıda emalatxanan varsa, daha rahatdır. 

– Rəssamlıqla bağlı daha hansı arzularınız var?

– Fərdi sərgim olmasını istəyirəm.

– Bunun üçün nə etməlisiniz?

– Çoxlu kompozisiyalar işləməliyəm. 

– Tanınmış rəssamların öz üslubu var. Sizin üslubunuz varmı?

– Hələki üslubumu tapmağa çalışıram. Daha çox portret işləyirəm.

– Ədəbiyyatla rəssamlığı necə birləşdirmək olar?

– Rəssamlığın içində lirika var. Hərflər rənglərdir. Rənglərin qafiyəsini tapmaq olur. Mən ədəbiyyatla rəssamlığı ayırmıram. Bir ailədir.

– Siz həm də müəllimsiniz. Tələbələrə nə demək istərdiniz?

– Rəssamlığın əlifbası natürmortdur. Ondan başlayaraq hər şey öyrədirəm. Amma bəzi insanlar istəyir ki, alma çəkmədən portret işləsin. Bu düzgün deyil.

– Azərbaycan rəssamlığının gələcəyini necə görürsünüz?

– Əslində inkişaf gedir. Fərdi yaradıcılıqla məşğul olan rəssamlar artıb. İndinin özündə xanım rəssamlar bəy rəssamlara baxmış çoxalıb. 

– Təşəkkür edirik, Əli bəy.

– Var olun. Xoş idi...