Cavid Musadan şeirlər

Nə olsun ürəyim doludur baba,

daha deməyə sözüm də yoxdu!

hər kəsə özümdən bir parça verdim,

indi, bir parça özümdə yoxdu.

Məni sən böyütmüsən,

ağac olmuş əllərinlə,

göylərə çatan ümidlərinlə.

Anamın adı Vətən,

atamın adı - Dövlət.

Mən körpəykən boşanıblar,

bilmirəm bəs necə eşq yaşayıblar?!

Var - dövlət içində doğulub,

zülmət içində boğuldum baba.

Böyüdüm, kirayə qaldığım evin divarlarında,

nəfəsim fəryad qopardı elə.

Soyuq tutdu kürəyimin yaxasından,

dartıb yalnızlığa apardı elə.

Anamdan təmkinli olmağı, atamdan laqeydlik öyrəndim, baba.

Unuduldum, baba.

Unudulmuşları çağıran olmur.

Məni bircə sən unutmadın, bircə sən.

İndi səni də öz əllərimlə dəfn edirəm mən.

Və, mənə öyrətdiyin bu iki cümləni baş daşına yazıram.

bir, haqsızlıqla barışma oğul,

bir də davam edə bilməyəcəyin intonasiyada danışma oğul...

***

Səbrimi içimə daşıdım yenə 

Ürəyim partlasa da yaşadım yenə 

Səninlə eyni dildə danışdım, yenə

Mən sənin dilini başa düşmədim.

Bu nə fikri xəyal anlamaq olmur

O qədər gözəlsən danlamaq olmur 

Sənlə qalmaq olmur, qalmamaq olmur.

Mən sənin dilini başa düşmədim.

***

İçimdə o qədər arzular gəzir.

Gerçək dünyanın həsrətindədir. 

Doğuşdan məhkumdur qaranlıqlara.

Çırpındı içimdə Azadlıq dedi. 

Onu eşitdimi görən dünyalar?

Dünyanın içində yaşasam da mən, 

İçimdə yaşayan başqa dünya var. 

Sükutla danışan gizli bir vətən! 

Mənim arzularım daşdan yaranıb 

Nə fırtına gücünə qovulub, gedir,

Nə göz yaşlarına ovulub, gedir.

Evlənir arzularım bir - biri ilə,

İlahi, nə gözəl arzular doğur.

Elə ki yetişir öz vüsalına 

Azadlıq sevinci onları boğur.