Əli Rüzgardan şeirlər

Gəl

Üç papatya ömrü bitdi,

Bu dördüncü ömürdü, gəl.

Qürurum da günahını,

Öz boynuna götürdü gəl.

Bağban gülə, gül bülbülə,

Ağacdakı tırtıl belə,

Öz ömrünü ölə-ölə,

Kəpənəyə ötürdü gəl.

Təbib baxmaz bu dərd-sərə,

Keçər deyir, keçən hərə.

Gedirəm sən ölən yerə,

Sən də məni götür də gəl.

Heç şey

Hər anın bir ömür,

Hər ömrün yaşanıb.

Ruh candan əl üzüb,

Eşq, qəlbdən boşanıb.

Yaşamaq pasiyent,

Ölmək də bir vərdiş.

Ya acı heç şeysən,

Ya da ki xoş bir düş.

Məcburam sənləşəm,

Sən də ki, mən indi.

Nə sən bu şeirsən,

Nə şeir mənimdir.

Yaşayamamaq

Gün olur ki ömür qədər,

Ömür də var bir an deyil.

Nə qədər ki dönür dünya,

O qədər də duran deyil.

Nə gecəsi, nə günü var,

Hər an gəlib tapır məni.

Milyon-milyon adamların,

İçindən dərd qapır məni.

Həsrət çökür üzərimə,

Ürəyimdə sözüm qalır.

Bu dünyada ola-ola,

Bu dünyada gözüm qalır.