Mahir N. Qarayev - ÇALDIRAN OPERASI, ÇƏNLİBEL ARİYASI

(“Oğuz boyları – Əcəl zəngləri” silsiləsindən fraqment)

Mənə boy boyladıb 

soy soylatdıran –

sən ey ulu Qorqud, ad göndər mənə;

Qılıncım taxtadan, 

atım qatırdan –

qılınc göndər mənə, at göndər mənə!

Biz – ağac əkməyən, ot göyərtməyən,

yaralı budağı əyənlərik biz;

Biz – bizə verilmiş ada dəyməyən,

adı qulağına dəyənlərik biz!

Sən gülsən, 

mən şəkər... 

gül və şəkər – biz;

gülmə, canım-gözüm, gülməşəkər – biz!

Sıxma ürəyini, 

bağda ərik var –

arada dağ boyda salam-əleyk var!

Sən ağa, 

mən ağa...

buyur keç, qağa!

De gəlsin! 

Süz – içim, süzüm – iç, qağa!

Sən öl, kişiyik biz! 

Mən ölüm, nərik!

Köhnə şəngülümlər, məngülümlərik...

Biz bığdan aşağı burun bəsləyən,

Saqqaldan yuxarı söz deyənlərik;

Boğazdan aşağı qarın bəsləyən, 

Boğazdan yuxarı tost deyənlərik.

Tütəyi qamışdan, 

qavalı daşdan –

yanıq Kərəmlərə toy tutanıq biz;

Tüstülü, nəşəli, havalı başnan

özgə havasına züy tutanıq biz!

Düşmən sevindirən, 

yağı güldürən,

iti üstümüzə hürdürən – bizik;

Bizik Çaldıranda 

bayraq qaldıran,

qardaşı qardaşa qırdıran – bizik...

Bizik Çənlibeldə qazan qaynadan,

fisincan-plov – biz... 

xəngəl-plov –  biz...

Bizik çəpik çalıb ozan oynadan,

özü öz başına 

əngəlkələf – biz...

Mağar toylarının dumbulçuları, 

nağara üstündə dınqıltıyıq biz;

Qazax baylarının kumıs içəni,

qırğız çöllərinin manqurtuyuq biz!

Bu şələ –

çox ağır şələdir, Dədə,

amma neyləyəsən, belədir, Dədə!

Həmişə –

hər zaman, hər vaxt, hər vədə

beləymiş, deyəsən, belədir, Dədə!

Fitnə-şər 

göyərən torpağımızda

ha göyərt – 

bir quru ot da göyərmir;

ha yırt boğazını, 

ha yort özünü,

ha sula-gübrələ,

ha sanc, 

ha bizlə,

ha tərpət – 

kütlədir, kütlə... göyərmir!