Cavid Musadan iki şeir

Aləmlər od tutub istidən yanır.

Təbiət varlığın danır. 

Hər tərəf od, alov, atəş. 

İstidən qovrulur Günəş.

Bu dünyanın əvvəlini 

öyrənmişəm kitablardan, 

bu dünyanın axırını biləydim kaş. 

Dəyişdikcə çərxi - fələk

Göydən od yağır, alov yağır.

Yağış yağmaq yerinə 

İnsan - göy üzünə çıxmalıykən 

Girir yerin dibinə. 

Torpağın da canı sudu

Yağış yağmadı. 

Kəsildi göylərin nuru

Çaylar qurudu.

Bir damcı su gəlmədi. 

Təbiət hər nə desən doğdu,

insan doğa bilmədi. 

İnsanın həyatı, 

onun fikirlərindən asılıdır.

Yerin dünya olmağı da

Göy üzündən deyil,

yer üzündən asılıdır. 

Bilmirsən insanın məqsədi nədir?

Çəkir elə insanın ürəyinə dağ. 

İnsan nə təəccüblü, nə qəribədir?

Düzəltmək istəyir, dağıdır ancaq.

Dağıdır dünyanı almayır vecə.

Nə oldu bu insan vəhşiyə döndü? 

Bu odun - alovun içində necə?

İnsan buz bağladı, soyuqdan öldü. 

Öldü, bu əclafin nəfəsi gəlmir. 

Qoy ölsün, qurtulsun dünyanın canı 

İnsan yaşayanda tənha deyildi

Öləndə yaşayır tənhalıq anı.

Necə öldüyünü görə bilirmi?

Gördüyü şeyləri deyə bilirmi?

Hər işin içində günahı vardır 

Bəlkə ölməyi də günah olardı.

Bədənə insanın toxumu əkilib.

Yetişə də bilər, yetişməyə də

Nə oyun çıxarır dəymə çıxarsın.

Bircə gedib Allaha ilişməyə də.

Allahın vətəni insan qəlbidir 

Dünyanın rəsmini yaradan çəkib.

Bəs niyə qəlbləri tərk edib Allah?!

Bəlkə o əclafi Allah öldürüb 

Tərk edib Vətənin göyə çəkilib.

***

Tək başına yenə səssiz gecələr 

Oturmuşam bax ruhunla üzbəüz.

Gözlərimin önündən keçir nələr

Yalan dediklərim də çıxıbdır düz.

Danışıram öz - özümə səninlə

Xəyallarla dolub mənim otağım. 

Durub gedə bilməyirəm səninlə

Fikirlərlə zəncirlənib ayağım. 

Əllərin yapışır mənim yaxamdan

Dartışdırır nə soruşur bilmirəm.

Sənə qovuşduğum günü öləcəm

Yoxluğunla yaşayıram ölmürəm.