Turgenyev - Sərçə

Mən ovdan qayıdır, bağın xiyabanı ilə gedirdim. İt qabaqda qaçırdı.

Birdən o, addımlarını yavaşladı və quş duymuş kimi yerə yatıb gizlincə irəli yeriməyə başladı.
Xiyabanı diqqətlə süzüb, dimdiyinin yanında sarılıq və başında pərqu olan körpə bir sərçə gördüm. Yuvadan düşmüşdü (külək xiyabanın toz ağaclarını bərk yırğalayırdı), təzəcə çıxan qanadlarını aciz halda açaraq hərəkətsiz oturmuşdu.

İtim yavaş-yavaş ona yaxınlaşırdı. Birdən qara döşlü qoca sərçə yaxındakı ağacdan daş kimi qopub düz itin qabağına düşdü və tükləri pırtlaşmış, eybəcərləşmiş bir halda, ümidsizcəsinə və yazıq-yazıq civildəyə-civildəyə iki dəfə itin iri dişli açıq ağzına tərəf atıldı.  

O xilas etməyə cummuşdu, o, öz bədəni ilə körpəsini qoruyurdu… Lakin xırdaca vücudu büsbütün dəhşətdən titrəyir, səsi cırlaşıb xırıldayırdı. O taqətdən düşür, özünü fəda verirdi!  

İt ona necə nəhəng bir heyvan kimi görünürdü, yəqin! Buna baxmayaraq, o, öz uca təhlükəsiz budağında otura bilməmişdi… İradəsindən qüdrətli olan bir qüvvə onu budaqdan qoparıb yerə atmışdı.
Trezorum dayandı, geri çəkildi… Görünür, bu qüvvəni o da duymuşdu...

Çaşmış iti çağırdım və böyük ehtiram hissilə oradan uzaqlaşdım.
Bəli, gülməyin. Mən o kiçik, qəhrəman quşa, onun məhəbbət coşqunluğuna pərəstiş edirdim.
Məhəbbət ölümdən və ölüm qorxusundan güclüdür, — deyə mən fikirləşirdim. Həyat yalnız sevgi ilə ucalır və ondan qüvvət alır.

Tərcümə: Cəlal Məmmədov