MİXAİL YURYEVİÇ LERMONTOVUN ŞEİRLƏRİ

* * *

Yox, mən Bayron deyiləm ki, 

Mən başqa bir didərginəm; 

Didərginəm Bayron təki, 

Rus ruhluyam di gəl ki mən. 

Tez alışdım, tez sönəcəm, 

İlham pərim az çağlayar; 

Ümman qəlbim neçə-neçə 

Ümidlərə yas saxlayar. 

Qəmli ümman, 

kim açacaq sirlərini?

Kim yayacaq bəs mənim fikirlərimi? 

Kim? 

Ya Allah, ya mən, ya da... 

özgə heç kəs bu dünyada! 

* * * 

Yenə görüşdük... di gəl, 

Necə tanınmazıq biz!.. 

Ömürdən qəmgin illər 

Ötmüş gör nə xəbərsiz. 

Gözündə od gəzirəm, 

Ürəyimdə həyəcan. 

Ah! bu kədər, qüssə, qəm 

Qoymadı ki bizdə can!.. 

* * *

Eşidəndə sənin gur, 

Nəvazişli səsini – 

Ürəyim hey çırpınır 

Qəfəsdəki quş kimi; 

Mavi göylərtək dərin 

Gözlərini görəndə –

Az qalır ki ürəyim 

Qopsun, çıxsın sinəmdən; 

Gah gülərəm, gah da ki, 

hey ağlamaq istərəm... 

illah da ki, 

boynunu qucaqlmaq istərəm. 

* * *

Bir səadət sanardım 

    Öncə mən hər busəni; 

Səadətdən usandım – 

    Sevməm daha kimsəni! 

Göz yaşında sanırdım 

    Öz üsyankar ömrümü; 

Onda sevir, yanırdım – 

    İndi sevməm heç kimi! 

Sayını itirdiyim ötüb-keçən illərə

uf demədən, bəlkə də

qəlbimi də verərdim

ölməzliyimlə birgə!

Çevirəni Mahir N. Qarayev