Həmidə Məhəmmədin şeirləri

İşıq varsa

Gedirəm ki, bir də gələm,
 getməsən, gəlmək olmur.
 ayrılığın zülmünü
 çəkməsən, bilmək olmur..

İşıq varsa gözündə,
 taqət qalar dizində.
 təbəssümü üzündə,
 əkməsən, gülmək olmur.
 
 Müşkü ənbər qoxudu,
 dil açıb, bal oxudu.
 əlacımız yuxudu,
 yatmasan, görmək olmur.

Hərə özündə təkdi

Çiçəklədi gilənar,

Çiçəklədi badam da. 

Eh, dünyaya nə deyim, 

Hal qoyur ki, adamda?!

Dərd yağır ara, çiskin,

Ruh gedib hara köçkün.

Divarlar nura küskün! 

Qaranlıqdı o dam da.

 Yüzündən birə çəkdi,

 Göy üzü yerə çökdü.

 Hərə özündə təkdi,

 Mən də təkəm odamda...

Salam, necəsən?

-Salam, illərimin küskün

 qadını, 

 necədi əhvalın, halın

 necəsən?

-Sağ ol, sən necəsən,

 mən hələ yenə, 

 elə həminkiyəm

 zəhər tuluğu.

 Hələ öyrəşməyib 

 bu kasıb ruhum,

 yenə çəkə bilmir

 bu yoxsulluğu.

 mən yenə çox susub,

 az danışıram.

 yenə kəlimələr üzümə durur.

 yenə o qədərdi çəkəsi dərdim

 necə bacararam

gözümə durur.

 yenə qucaqlayıb xatirələri 

doyunca darıxmaq 

keçir içimdən

 məni öldürməmiş durmayacaqsan,

 çəkil ay həsrətim,

 çəkil içimdən ! 

 qoy özüm özümün 

 qeydinə qalıb

 özüm özümə,

 bir gün ağlayım. 

 onsuzda gələcək ömrə

 ümid yox,

 töküb ötənləri heyy

 varağlayım.

 bəlkə bir təsəlli çıxar 

 içindən

 bəlkə bir ümidə

 işıq yandıra.

 ya da, ya da ki,

 sussam yaxşıdı!

 çətin ki, bu qadın,

təsəllilərlə,

 öz küskün könlünü,

 alovlandıra.